
Το διήγημα του Γ. Βιζυηνού "Το μόνον της ζωής του ταξίδιον" είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και γοητευτικά διηγήματα του συγγραφέα. Ο Βιζυηνός ξαναγυρνά στην παιδική του ηλικία, βάζοντας στο διήγημα πολλά από τα πράγματα που έζησε. Περιγράφει τον άκακο αλλά και αναποφάσιστο παππού του και την αυταρχική (σκληρή) και καταπιεστική γιαγιά του.
Ο αφηγητής του διηγήματος, ο εγγονός, διηγείται αρχικά τις συνθήκες της ζωής του στην Πόλη, όταν ήταν ραφτόπουλο του αρχιράφτη της Βαλιδέ – Σουλτάνας και περίμενε να του συμβούν όλες οι περιπέτειες που του είχε διηγηθεί ο «κοσμογυρισμένος» παππούς του. Βέβαια η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική από τις διηγήσεις του παππού, γεγονός που γεμίζει με απογοήτευση τον νεαρό.
Κάποια μέρα φτάνει στην Πόλη ο Θύμιος, ο υπηρέτης του παππού και τον παίρνει μαζί του στο χωριό, γιατί ο παππούς του δεν ήταν καλά και τον ζητούσε. Ο εγγονός βρίσκει τον παππού του σε αρκετά καλή κατάσταση και στην κουβέντα που αναπτύσσεται, ο νεαρός ρωτά τον παππού σχετικά με τα ταξίδια που έκανε όταν ήταν νέος.

Την επόμενη μέρα ο παππούς πεθαίνει και έτσι πραγματοποιεί αληθινά «το μόνον της ζωής του ταξίδιον».
2 σχόλια:
πολυ ωραιο αυτο το εργο.
Ελπίζω να μην ήταν πολύ βαρετό για σας, Πολυξένη...
Δημοσίευση σχολίου